بیایید قبول کنیم که همین پیچ و مهره‌ها، واشرها و فنرهای به ظاهر کوچکِ افتاده در کف کوچه و خیابان‌ها نشان می‌دهد که ما به سندروم ناشناخته‌ی دیگری به نام سندروم شُل‌کاری مبتلا هستیم. شُل‌کاری در تولید خودروهای با کیفیتی که جان سرنشینانش به آن‌ها وابسته است. شُل‌کاری در ساخت خیابان‌های استاندارد و بدون چاله و چوله. شُل‌کاری در سرویس دوره‌ای وسائل نقلیه‌. شُل‌کاری در تعمیر خوردوهایی که به دست مکانیک‌ها سپرده می‌شوند. شُل‌کاری در هزار و یک موضوع کوچک و بزرگ فردی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و… دیگر که یا صدایش درآمده است و یا دیر یا زود در خواهد آمد!

متاسفانه دولت‌های ما همچون یک اسب چاق هستند که نه توان بالایی برای سواری دادن به مردم را دارند و نه قادر به دویدن با سرعت زیاد برای عقب نیفتادن از دیگر دولت‌های جهان هستند. حالا اگر دست از تعارف برداریم باید بگوییم که دولت‌های ما دیگر حتی به اسب چاق هم شبیه نیستند و بیشتر به یک گاو پرواری شبیه هستند که هر چقدر هم بودجه‌ی کشور را می‌بلعند، سیرمانی ندارند و باز هم مقروض هستند و طلبکار.

نمی‌شود که اهداف و آرمان‌های یک انقلاب بلند و پُرمایه باشد و افرادی که قرار است انتخاب کنیم و به کار بگیریم تا به آن‌ اهداف و آرمان‌ها برسیم، پست و فرومایه باشند. 

سال ۱۳۹۲ مبلغ ۵۰۰ هزار تومان هزینه کردم تا چرخ‌های ماشینم بچرخد. سال ۱۴۰۲ مبلغ ۵۰۰ هزارتومان باید برای چرخیدن چرخ‌های دوچرخه‌ام بدهم. و در تمام این سال‌ها، مدام به این فکر کرده‌ام که چرخ‌های زندگی‌ام را چگونه باید بچرخانم؟!