تکنیک فوریت، یکی از همان تکنیک‌هایی است که خیلی از سایت‌های فروش کالا و خدمات، با استفاده از آن ما را گول می‌زنند تا کالا و خدماتی که نیاز نداریم را بخریم. یکی از همان تکنیک‌هایی است که با استفاده از آن ما را در مذاکرات تحت فشار قرار می‌دهند تا به خواسته‌هایشان برسند. یادگیری این تکنیک، از یک سو به ما کمک می‌کند تا دیگران نتوانند برای رسیدن به خواسته‌هایشان، به راحتی ما را تحت فشار قرار دهند و از سوی دیگر به ما کمک می‌کند تا راحت‌تر بتوانیم به خواسته‌های خودمان (که امیدوارم خواسته‌های خوب و خداپسندانه باشند، نه خواسته‌های بد و شیطان‌پسندانه) برسیم.

گمان خوشبینانه‌ام این است که چون در چندسال اخیر، کلّی یادداشت در صفحه‌‌ی ویرگولم نوشته‌ام که به طور مستقیم و یا غیرمستقیم و با لحن‌ها و شیوه‌های مختلف به «سواد رسانه‌ای» مربوط می‌شده، یک نفر از کسانی که مرا می‌شناخته، قصد داشته است که بنده را مورد آزمایش قرار بدهد (می‌خواسته دست‌انداز را دست بیندازد!) و گمان بدبینانه‌ام این است که فردی، به دلیل بحث و جدل‌های این چند سال، قصد داشته به نحوی انتقام بگیرد و یا این‌که پای کلاهبرداری اینترنتی، فیشینگ و توطئه‌‌هایی دیگری در کار بوده است. خدا را شکر که هر چه بود، به خیر گذشت.

ارتباط عجیب بیماری «زونا»، با مشکلات و معضلات بزرگ اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور، در این است که این بیماری نیز در ابتدا از یک بیماری کوچک‌تر به نام «آبله مرغان» که کم و بیش همه از آن مطلع هستند؛ شروع می‌شود و به راحتی نیز درمان است. امّا این درمان راحت، گویا فقط در ظاهر اتّفاق می‌افتد و ویروس بیماری، هنوز در بدن جا خوش کرده است و منتظر است تا بار دیگر به صورت عمیق‌تر و با وسعت درد بیشتری فعّال شده و دوباره برگردد.

نویسنده‌ی این یادداشت، نه بعنوان یک کارشناس، بلکه به عنوان شهروند معمولی، نه در مقام قضاوت، بلکه در مقام تردید، بیم آن دارد که آقای رئیسی را به عمد با مترو به کرج برده باشند تا متوجه آن وضعیت ورودی زشت و اسفناکِ شهر کرج نشود. و البته تردیدی ندارم که آقای رئیسی را حتی از نزدیکی اسلام‌آباد (همان خرابه‌ای که اسمش را اسلام‌آباد گذاشته‌اند!) رد نکرده‌اند تا متوجه خیلی از چیزهایی که باید بشود، نشود. چیزهایی مانند نقش مسئولان، فرماندارها، استاندارها و شهرداران بی‌کفایت پی‌درپی، بر روی یک شهر بزرگ.