نویسنده‌ی این یادداشت، نه بعنوان یک کارشناس، بلکه به عنوان شهروند معمولی، نه در مقام قضاوت، بلکه در مقام تردید، بیم آن دارد که آقای رئیسی را به عمد با مترو به کرج برده باشند تا متوجه آن وضعیت ورودی زشت و اسفناکِ شهر کرج نشود. و البته تردیدی ندارم که آقای رئیسی را حتی از نزدیکی اسلام‌آباد (همان خرابه‌ای که اسمش را اسلام‌آباد گذاشته‌اند!) رد نکرده‌اند تا متوجه خیلی از چیزهایی که باید بشود، نشود. چیزهایی مانند نقش مسئولان، فرماندارها، استاندارها و شهرداران بی‌کفایت پی‌درپی، بر روی یک شهر بزرگ.

آیات و قوانین قرآنی زیادی هستند که ثابت می‌کنند: محمد آقاهایی که چکمه‌ی زرد می‌پوشند، در هر کسوت و مقامی که باشند، بالاخره یک روز باید قرض‌هایشان را پس دهند و به وعده‌های دروغشان عمل کنند!

بخش‌هایی زیبا از رساله‌ی “مباحثه‌ی شب و روز” نوشته‌ی خواجه عبدالله انصاری که خواندن آن می‌تواند روح و جان شما را جلا داده و شما را جزو شیفتگان معنویت شب قرار دهد.

بیایید قبول کنیم که همین پیچ و مهره‌ها، واشرها و فنرهای به ظاهر کوچکِ افتاده در کف کوچه و خیابان‌ها نشان می‌دهد که ما به سندروم ناشناخته‌ی دیگری به نام سندروم شُل‌کاری مبتلا هستیم. شُل‌کاری در تولید خودروهای با کیفیتی که جان سرنشینانش به آن‌ها وابسته است. شُل‌کاری در ساخت خیابان‌های استاندارد و بدون چاله و چوله. شُل‌کاری در سرویس دوره‌ای وسائل نقلیه‌. شُل‌کاری در تعمیر خوردوهایی که به دست مکانیک‌ها سپرده می‌شوند. شُل‌کاری در هزار و یک موضوع کوچک و بزرگ فردی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و… دیگر که یا صدایش درآمده است و یا دیر یا زود در خواهد آمد!

زیر گنبد دودآلود! یکی بود، یکی نبود، غیر از خدا، یک عالمه آدم زپرتی دیگر هم بودند که از خود خدا، بیشتر ادعای خدایی می‌کردند! یکی هم بود که اسمش دکتر جیمز بود. دکتر جیمز به غدد مقعدی سگ‌ها خیلی علاقه داشت. برای همین کلّی درس خواند و درس خواند تا این‌که بتواند تا روزی که زنده است، به غدد مقعدی سگ‌ها، دسترسی کافی داشته باشد… !