بیایید فرض کنیم که جهنم با آن همه ترسناکی و وحشتناکی‌اش، آتشی به اندازه‌ی آتش یک چوب کبریت داشته باشد. مگر نه این است که آتش یک چوب کبریت هم برای سوزاندن یک جنگل کافی است؟ مگر نه این است که ما حتی آتش یک چوب کبریت را هم نمی‌توانیم تاب بیاوریم، پس چرا این‌قدر به گناه اصرار می‌ورزیم؟ بیایید گستاخانه و دور از جان، مانند یک کافرِ محتاط(!) تصوّر کنیم که تمام آیات قرآن و روایاتی که در وصف جهنم آمده است، به اندازه‌ی آتش یک چوب کبریت درست هستند. آیا از همان میزان صحت نیز نباید ترسید؟ پس ما را چه شده است که این روزها حتی به اندازه‌ی آتش همان یک چوب کبریت هم از جهنم نمی‌هراسیم؟!

ترجیح شما برای فراموشی چیست؟ استفاده از مواد مخدر و مشروبات الکلی؟ دیدن فیلم و یا شنیدن موسیقی؟ خرید و فروش سکه و طلا و ارز؟ خواندن کتاب؟ لاس‌زدن با جنس مخالف؟ به راه انداختن جنگ و کُشتار؟ ساخت و فروش اسلحه؟ و یا دوشیدن پستان یک بُز و چیدن چند شاخه گل رُز؟! زورتان به کدام فراموشی می‌رسد؟! کدام فراموشی را مناسب امکانات، پُست و مقام و  حال و احوال خود می‌دانید؟

ای انسان! به کدام کشف حجاب دلخوشی که چنین بر طبل شادانه می‌کوبی؟!

بخش‌هایی زیبا از رساله‌ی “مباحثه‌ی شب و روز” نوشته‌ی خواجه عبدالله انصاری که خواندن آن می‌تواند روح و جان شما را جلا داده و شما را جزو شیفتگان معنویت شب قرار دهد.