با خودم می‌گویم دیگر زمانه، زمانه‌ی حاتم طائی نیست، کسی هم مانند ائمه و معصومین علیه‌السلام، بخشنده نیست، پتر خباز هم که فقط یک قصه است! و ناگهان به واسطه‌ی مطالعه‌ی یک کتاب، با نامسلمان از من مسلمان‌تری(!) آشنا می‌شوم که تمام ثروت خود را بخشیده و باز هم احساس کرده کم است. برای همین رفته یکی از کلیه‌هایش را هم بخشیده و گفته است: اگر کلیه‌ام را اهدا نمی‌کردم، معنی‌اش این بود که زندگی‌ام را مهم‌تر از زندگی ۴۰۰۰ نفر غریبه می‌دانستم!

حکایت داستان کوتاهی که پنج سال پیش نوشتم و حالا به این نتیجه رسیدم که اگر یک فیلم کوتاه شود، بهتر است.