همان بهتر که بی‌صدا، بشکند!

• مرنجان دلم را… !

• ای کاش این دل، وقتی می‌شکست، صدا می‌داد! دست‌کم به اندازه‌ی صدای شکستن یک لیوان. صدایی شبیه به این:

• ای کاش این دل، وقتی ترک می‌خورد، صدا می‌داد! دست‌کم به اندازه‌ی صدای ترک خوردن یخ. صدایی شبیه به این:

• ای کاش این دل، وقتی هُری می‌ریخت و آوار می‌شد، صدا می‌داد! دست‌کم به انداره‌ی صدای آوار شدن یک ساختمان. صدایی شبیه به این:

• یک داستانک:

• آیا این دل این‌قدر مهم است؟!

نگاه نکنید که شان دل‌های خودمان را در حد یک جنس مخالف، یک انبار آجر و سیمان، پارکینگ خودرو، صندوق طلا و ارز و… پایین آورده‌ایم. این دل، باید حرم خدا باشد.امام صادق عليه السلام:

لقلبُ حَرَمُ اللّه فلا تُسْكِنْ حَرَمَ اللّه غَيرَ اللّه

دل حرم خداست، پس، جز خدا را در حرم خدا مَنِشان!

• عجیب نیست؟

هر چه بشکند، از ارزش آن کم می‎شود ولی دل که بشکند، تازه قیمت پیدا می‎کند. دل، هر چه شکسته‌تر، با ارزش‌تر. یک انسانِ صاحبدل، دلِ شکسته‌اش را با تمام ذخایر طلا و ارزش دنیا، عوض نمی‎کند. چرا که او می‌داند که دل شکسته‌اش، چقدر به محبوب و معشوقش نزدیک است. بیهوده نیست که استخوان آدم اگر بشکند، ترمیم می‌یابد. ولی دل شکسته، هرگز مرمّت نمی‌یابد. استخوان، پیوستگی را دوست دارد و دل، شکستگی را!

معلوم است که این دل با خدا، ارتباط دارد. خدا، کارهایش را بی سر و صدا انجام می‌دهد. دلی که حرم خدا است، چرا باید برای شکستن خود، سر و صدا راه بیندازد؟ اگر صاحبدل، صاحبِ دل شکسته، قدر دل شکسته‌اش را بداند. اگر دلش، حرم خدا باشد و بداند که در دلش، چه دارد می‌گذرد. او نیز با دلش و شکستگی‌اش، همراه می‌شود و همچون او، در شکستگی‌ها، سکوت پیشه می‌کند. آن انسانِ دل‌شکسته‌ای که همچون بنده‌ی بینوا، داد و فریاد راه می‌اندازد، دلش دیگر مدت‌ها است که حرم خدا نیست. بلکه حرمِ جنس مخالف، انبارِ آجر و سیمان، پارکینگِ خودرو، صندوقِ طلا و ارز و امثال این‌ها، شده است. 

• حُسن ختام: به نقل از «کتاب اتوبوس شماره ۹ به مقصد بهشت» نوشته‌ی «لئو بوسکالیا»