سندروم‌های ناشناخته! (قسمت پنجم: سندروم لایِگی!)
من و تمام کسانی که روزگار پاره‌پاره و جرواجرشان کرده است، همگی عمری است به سندروم لایِگی مبتلا هستیم!
روال عادی جوامع بشری این‌گونه است که آن طبقه‌هایی که پاره هستند، باید لایه‌ای شوند برای محافظت از آن طبقه‌های برتر و چندلایه‌ای که سالم هستند و باید سالم بمانند.
- به عنوان مثال:
کارگران یک کارخانه که زیر بار کار زیاد و حقوق اندک پاره شده‌اند، لایه‌ای هستند برای محافظت از مدیران کارخانه که بلندکردن اجسامی سنگین‌تر از خودکار را بر خود حرام کرده و بیشترین حقوق و مزایا را دریافت می‌کنند.
مردم طبقات فرودست و بی‌لایه‌ی جوامع و کشورها که در زیر فشار تورم و گرانی و هزار و یک مشکل دیگر پاره شده‌اند، لایه‌ای هستند برای محافظت از مسئولان چندین‌لایه‌ی کشورهایشان.
- نکته باریکتر از مو!
یک فردِ بیشتر پاره‌تر، لایه‌ای است برای آن کسی که کمتر پاره است و آن کمتر پاره‌تر لایه‌ای است برای آن‌کسی که اصلاً پاره نیست و سلامت کامل رنج می‌برد! بنابراین یک نفر می‌تواند، هم لایه باشد و هم لایه داشته باشد.
- با یک نگاه سرانگشتی به آمار جهان می‌توان گفت به صورت تقریبی:
بیش از نود و نه درصد افراد جهان، به سندروم لایگی مبتلا هستند، یعنی لایه‌ی کسی هستند.
بیش از نیمی از افراد جهان، هم لایه‌ی کسی هستند و هم خود لایه دارند.
بیست تا سی درصد افراد جهان که جزو پاره‌ترین افراد جهان به حساب می‌آیند، لایه‌ی کسی هستند ولی متاسفانه هیچ لایه‌ای ندارند.
کمتر از یک درصد افراد جهان، لایه‌ی هیچ‌کسی نیستند ولی تا دلتان بخواهد و حتی گاهی به اندازه‌ی نود و نه درصد افراد جهان لایه دارند!
دیدید عجب دنیای لایه تو لایه‌ای داریم؟! دنیایی که برخی بی‌لایه و برخی چندلایه و برخی لایه‌لایه هستند!
- حُسن ختام: شعر زیبایی از سهراب سپهری
من به آمار زمین مشکوکم
اگر این سطح پر از آدم‌هاست
پس چرا این همه دل‌ها تنهاست ؟
بیخودی میگویند هیچ کس تنها نیست ، چه کسی تنها نیست؟
همه از هم دورند …
همه در جمع ولی تنهایند …
من که در تردیدم، تو چطور ؟
مردم
- سندروم‌های ناشناخته‌ی پیشین: