چند روزی است یک سایت که برای مردم ایران، به خصوص برای دخترها و زن‌های ایرانی، نسخه می‌پیچد که چه بپوشند و چه نپوشند، فیلمی را بارگذاری کرده و گفته است که از هوش مصنوعی خواسته‌اند که هر شهر ایران را متناسب با آداب، فرهنگ و رسوم و رنگ بوی آن، تبدیل به یک سبک پوشش کند و نتیجه بسیار بامزه از آب درآمده است! و با این سوال‌ها به جذب مخاطب پرداخته است: «اگر شهرهای ایران استایل بودند، تبریز چه شکلی بود؟ اصفهان خوش‌استایل‌تر است یا تبریز؟ یزد زیباتر بود یا رشت؟!» و زیر فیلم هم پرسش کرده‌اند: «نظرتون در مورد این استایل‌ها چیه؟ سبک پوشش شما به کدوم شهر نزدیک‌تره؟» وقتی این فیلم را دیدم گفتم «هوش مصنوعی غلط کرد با شما!»

حکایت داستان کوتاهی که پنج سال پیش نوشتم و حالا به این نتیجه رسیدم که اگر یک فیلم کوتاه شود، بهتر است.

در این یادداشت، ابتدا درباره‌ی فیلم “پرواز فونیکس” نوشته‌ام و سپس بین پرواز انقلاب ۵۷ با مضمون فیلم پرواز فونیکس، مقایسه‌ای انجام داده‌ام.

متاسفانه دولت‌های ما همچون یک اسب چاق هستند که نه توان بالایی برای سواری دادن به مردم را دارند و نه قادر به دویدن با سرعت زیاد برای عقب نیفتادن از دیگر دولت‌های جهان هستند. حالا اگر دست از تعارف برداریم باید بگوییم که دولت‌های ما دیگر حتی به اسب چاق هم شبیه نیستند و بیشتر به یک گاو پرواری شبیه هستند که هر چقدر هم بودجه‌ی کشور را می‌بلعند، سیرمانی ندارند و باز هم مقروض هستند و طلبکار.