تکنیک فوریت، یکی از همان تکنیک‌هایی است که خیلی از سایت‌های فروش کالا و خدمات، با استفاده از آن ما را گول می‌زنند تا کالا و خدماتی که نیاز نداریم را بخریم. یکی از همان تکنیک‌هایی است که با استفاده از آن ما را در مذاکرات تحت فشار قرار می‌دهند تا به خواسته‌هایشان برسند. یادگیری این تکنیک، از یک سو به ما کمک می‌کند تا دیگران نتوانند برای رسیدن به خواسته‌هایشان، به راحتی ما را تحت فشار قرار دهند و از سوی دیگر به ما کمک می‌کند تا راحت‌تر بتوانیم به خواسته‌های خودمان (که امیدوارم خواسته‌های خوب و خداپسندانه باشند، نه خواسته‌های بد و شیطان‌پسندانه) برسیم.

وقتی معنا و معنویت، “مختل” شود، اسم تمام رفتارها هم کم‌کم “اختلال” می‌شود! و این‌که: روی انواع و اقسام بی‌‌غیرتی، اسم‌های خارجی مثل کاکولدینگ و تری‌سام و… بگذارید، تا خیلی قشنگ و ملیح، قبحش بریزد! رواج لاشی‌گری که نباید خیلی علنی باشد!

ارتباط عجیب بیماری «زونا»، با مشکلات و معضلات بزرگ اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور، در این است که این بیماری نیز در ابتدا از یک بیماری کوچک‌تر به نام «آبله مرغان» که کم و بیش همه از آن مطلع هستند؛ شروع می‌شود و به راحتی نیز درمان است. امّا این درمان راحت، گویا فقط در ظاهر اتّفاق می‌افتد و ویروس بیماری، هنوز در بدن جا خوش کرده است و منتظر است تا بار دیگر به صورت عمیق‌تر و با وسعت درد بیشتری فعّال شده و دوباره برگردد.

بیایید قبول کنیم که همین پیچ و مهره‌ها، واشرها و فنرهای به ظاهر کوچکِ افتاده در کف کوچه و خیابان‌ها نشان می‌دهد که ما به سندروم ناشناخته‌ی دیگری به نام سندروم شُل‌کاری مبتلا هستیم. شُل‌کاری در تولید خودروهای با کیفیتی که جان سرنشینانش به آن‌ها وابسته است. شُل‌کاری در ساخت خیابان‌های استاندارد و بدون چاله و چوله. شُل‌کاری در سرویس دوره‌ای وسائل نقلیه‌. شُل‌کاری در تعمیر خوردوهایی که به دست مکانیک‌ها سپرده می‌شوند. شُل‌کاری در هزار و یک موضوع کوچک و بزرگ فردی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و… دیگر که یا صدایش درآمده است و یا دیر یا زود در خواهد آمد!

متاسفانه دولت‌های ما همچون یک اسب چاق هستند که نه توان بالایی برای سواری دادن به مردم را دارند و نه قادر به دویدن با سرعت زیاد برای عقب نیفتادن از دیگر دولت‌های جهان هستند. حالا اگر دست از تعارف برداریم باید بگوییم که دولت‌های ما دیگر حتی به اسب چاق هم شبیه نیستند و بیشتر به یک گاو پرواری شبیه هستند که هر چقدر هم بودجه‌ی کشور را می‌بلعند، سیرمانی ندارند و باز هم مقروض هستند و طلبکار.