حکایت تلخ و جگرسوز دختران و پسران نوجوان و جوانی که کسی یا کسانی با آن‌ها رابطه جنسی مقعدی برقرار کرده‌ و موقع استخدام و یا ازدواج، ناگهان نگران شده‌اند که‎ مبادا این رابطه کشف و آبروریزی شود! آیا داماد می‌تواند برای سالم بودن مقعد عروس، از پزشکی قانونی درخواست گواهی کند؟ آیا موقع استخدام در مشاغل نظامی، سالم بودن مقعد را بررسی می‌کنند؟ رابطه‌ جنسی مقعدی بعد از چند بار و بعد از گذشت چه مدت زمانی معلوم می‌شود؟! آیا علائم رابطه‌ی جنسی مقعدی قابل درمان و برطرف‌شدنی است؟! ?

گمان خوشبینانه‌ام این است که چون در چندسال اخیر، کلّی یادداشت در صفحه‌‌ی ویرگولم نوشته‌ام که به طور مستقیم و یا غیرمستقیم و با لحن‌ها و شیوه‌های مختلف به «سواد رسانه‌ای» مربوط می‌شده، یک نفر از کسانی که مرا می‌شناخته، قصد داشته است که بنده را مورد آزمایش قرار بدهد (می‌خواسته دست‌انداز را دست بیندازد!) و گمان بدبینانه‌ام این است که فردی، به دلیل بحث و جدل‌های این چند سال، قصد داشته به نحوی انتقام بگیرد و یا این‌که پای کلاهبرداری اینترنتی، فیشینگ و توطئه‌‌هایی دیگری در کار بوده است. خدا را شکر که هر چه بود، به خیر گذشت.

نویسنده‌ی این یادداشت، نه بعنوان یک کارشناس، بلکه به عنوان شهروند معمولی، نه در مقام قضاوت، بلکه در مقام تردید، بیم آن دارد که آقای رئیسی را به عمد با مترو به کرج برده باشند تا متوجه آن وضعیت ورودی زشت و اسفناکِ شهر کرج نشود. و البته تردیدی ندارم که آقای رئیسی را حتی از نزدیکی اسلام‌آباد (همان خرابه‌ای که اسمش را اسلام‌آباد گذاشته‌اند!) رد نکرده‌اند تا متوجه خیلی از چیزهایی که باید بشود، نشود. چیزهایی مانند نقش مسئولان، فرماندارها، استاندارها و شهرداران بی‌کفایت پی‌درپی، بر روی یک شهر بزرگ.

چرا هر کس و ناکسی نمی‌تواند هر کاری را به این بهانه که دوست دارد و دلش می‌خواهد انجام بدهد و کلمه‌ی زیبای “آزادی” را در توجیه رفتارهای غیرقابل قبولش سر ببرد؟!

یادداشتی کوتاه درباره‌ی تجاوز فرهنگی که هر لحظه به شکلی بت عیار بر می‌آید! بیایید به سادگی از کنار اتّفاقات ضدفرهگی و ضددینی نگذریم. نگوییم فایده‌ای ندارد، کسی گوش نمی‌دهد. حتی اگر شده است یک سنگ به سمت تسلیحات مدرن و ضدفرهنگی دشمن که مواضع فرهنگی ما را به بمب و گلوله بسته‌اند پرتاب کنیم تا فردا از شدت پشیمانی برای این خیانت ناخواسته و یا از روی جهل، سرمان را به دیوار نکوبیم و خودمان را از بلندترین ساختمان شهر به پایین پرت نکنیم! البته پشیمانی نیز سعادتی است که نصیب هر کسی نمی‌شود! هر چند سودی ندارد!