با خودم می‌گویم دیگر زمانه، زمانه‌ی حاتم طائی نیست، کسی هم مانند ائمه و معصومین علیه‌السلام، بخشنده نیست، پتر خباز هم که فقط یک قصه است! و ناگهان به واسطه‌ی مطالعه‌ی یک کتاب، با نامسلمان از من مسلمان‌تری(!) آشنا می‌شوم که تمام ثروت خود را بخشیده و باز هم احساس کرده کم است. برای همین رفته یکی از کلیه‌هایش را هم بخشیده و گفته است: اگر کلیه‌ام را اهدا نمی‌کردم، معنی‌اش این بود که زندگی‌ام را مهم‌تر از زندگی ۴۰۰۰ نفر غریبه می‌دانستم!

حکایت تلخ و جگرسوز دختران و پسران نوجوان و جوانی که کسی یا کسانی با آن‌ها رابطه جنسی مقعدی برقرار کرده‌ و موقع استخدام و یا ازدواج، ناگهان نگران شده‌اند که‎ مبادا این رابطه کشف و آبروریزی شود! آیا داماد می‌تواند برای سالم بودن مقعد عروس، از پزشکی قانونی درخواست گواهی کند؟ آیا موقع استخدام در مشاغل نظامی، سالم بودن مقعد را بررسی می‌کنند؟ رابطه‌ جنسی مقعدی بعد از چند بار و بعد از گذشت چه مدت زمانی معلوم می‌شود؟! آیا علائم رابطه‌ی جنسی مقعدی قابل درمان و برطرف‌شدنی است؟! ?

وقتی معنا و معنویت، “مختل” شود، اسم تمام رفتارها هم کم‌کم “اختلال” می‌شود! و این‌که: روی انواع و اقسام بی‌‌غیرتی، اسم‌های خارجی مثل کاکولدینگ و تری‌سام و… بگذارید، تا خیلی قشنگ و ملیح، قبحش بریزد! رواج لاشی‌گری که نباید خیلی علنی باشد!

بخشی از کتاب «بند بندِ سرگذشتم» که حاوی خاطرات «محمدحسین کاشف‌الغطاء» است را در این یادداشت آوردم. بخشی جالب که مربوط به کرج قدیم (تقریباً یک قرن پیش) است. این جمله‌ای هم که در تیتر یادداشت می‌بینید، جزو همان بخش است!

نویسنده‌ی این یادداشت، نه بعنوان یک کارشناس، بلکه به عنوان شهروند معمولی، نه در مقام قضاوت، بلکه در مقام تردید، بیم آن دارد که آقای رئیسی را به عمد با مترو به کرج برده باشند تا متوجه آن وضعیت ورودی زشت و اسفناکِ شهر کرج نشود. و البته تردیدی ندارم که آقای رئیسی را حتی از نزدیکی اسلام‌آباد (همان خرابه‌ای که اسمش را اسلام‌آباد گذاشته‌اند!) رد نکرده‌اند تا متوجه خیلی از چیزهایی که باید بشود، نشود. چیزهایی مانند نقش مسئولان، فرماندارها، استاندارها و شهرداران بی‌کفایت پی‌درپی، بر روی یک شهر بزرگ.