دندان‌ها مصنوعی می‌شوند. موها کاشته می‌شوند. انگشت‌ها، عصایی را به یاری می‌گیرند. چشم‌ها، عینکی را به کمک می‌گیرند و کمر قوز در می‌آورد. ولی خنده، همچنان همان خنده باقی می‌ماند. خنده، دندان مصنوعی نمی‌گذارد. خنده، عصایی به دست نمی‌گیرد. خنده‌، ضعیف نمی‌شود و عینکی نمی‌زند. خنده، چروک نمی‌شود و کرم ضد چروکی نمی‌زند. خنده، قوز در نمی‌آورد. خنده، همچنان خنده باقی می‌ماند و البته گریه نیز هم!

آن‌روز، همین‌جور که از آن مغازه و اعلامیه‌ها فاصله گرفتم به یاد کارت‌های بازی زمان کودکی‌ام افتادم. کارت‌های ماشینی که هم‌اندازه بودند ولی روی هر کدام تصویر ماشینی بود که نه قیمتشان هم‌اندازه بود، نه کیفیتشان و نه وضع زندگی صاحبشان. به عنوان مثال روی یکی، تصویر یک بنز بود که زیر پای یک معمار سرمایه‌دار بود و روی دیگری تصویر یک پیکان که زیر پای یک مرد عیالوار و مستاجر که باید از صبح تا شب با آن کار می‌کرد تا به‌زور می‌توانست قسط آن ماشین و خرج زندگی‌اش را در بیاورد.

برای جلوگیری از نفوذ بیگانگان درنده و به‌تاراج‌برنده‌، به حصارها اندیشیده‌ای؟

باران ریز و تندی بر سرم می‌ریزد، ولی خوشحالم که چتری ندارم، من آن باران ریز و تُند می‌شوم و آن باران، من!

انتخاب کن! می‌خواهی خودت را پروار کنی یا می‌خواهی پرواز کنی؟